Waarde(n)volle club is niet meer

De scheidsrechter wordt na een voor Hoek ongunstige beslissing betiteld als homo of als KNVB-kankergezwel en de vijandelijke verzorgster is een Haagse hoer. Wanneer een tegenstander geblesseerd ter aarde gaat, is er volgens de Hoek-hooligans een goed medicijn: hij moet een schop tegen zijn ballen krijgen, dan staat hij wel weer op. En omdat hij een donkere huidskleur heeft, wordt hij tevens tot vuile kutasielzoeker gebombardeerd. Niets of niemand achter het doel van tegenstander Scheveningen raakt geïrriteerd door de geluiden die de super-Hoekenezen produceren. Het tegendeel is eerder waar. Wanneer het lied over de fysieke kenmerken van mevrouw Haverkamp weer wordt ingezet, wordt er links en rechts gegniffeld. Rondom de groep supporters staan keurige pappa`s met hun zoontjes. Ze wekken niet de indruk dat er iets aan de hand is. De spelers van Hoek - enkelen leken na een schopje van de tegenstander op sterven na dood te zijn, maar liepen weer als een kievit nadat er een gele kaart was uitgedeeld - zijn maar wat blij met zulke fervente supporters. Nadat ze de tegenstander verslagen hebben, gaan ze opgetogen naar hun aanhangers en geven hen als blijk van waardering de welbekende highfive. Ach, moet kunnen. `t Gaat om voetbal en dan mag dat. Op voetbalvelden gelden nu eenmaal andere normen en waarden dan elders in de wereld. Bovendien: Zeeland kent geen supportersrellen en heeft geen burgemeesters die voetbalwedstrijden verbieden. En toch, u zult het niet geloven, er zijn mensen die zich storen aan de normvervaging op en om de Zeeuwse voetbalvelden. Al zijn het er niet veel. Vier jaar geleden pikte Simon Harinck, destijds voorzitter van het inmiddels met Zeelandia gefuseerde Middelburg, een project van de Nederlandse Katholieke Sportfederatie (NKS) op, de Waarde(n)volle club geheten. Hij nodigde alle negentien Walcherse voetbalclubs en de Walcherse scheidsrechtersvereniging uit om het - vooral in de voetballerij - snel afkalvende sportieve gedrag een halt toe te roepen. En dan met name het gedrag van de jeugd, want jong geleerd is oud gedaan. Schelden De 65-jarige Cees van den Bemt uit Vlissingen hapte namens de scheidsrechters onmiddellijk toe. Hij floot al 35 jaar en zag in de loop der jaren het gedrag op en om het voetbalveld veranderen, ook in de jeugdwedstrijden die hij leidde. Ouders en begeleiders begonnen langs de lijn steeds vaker te schelden en te vloeken en de kinderen in het veld begonnen dat gedrag over te nemen. ,,Want een begeleider of een ouder weet het natuurlijk altijd beter dan de scheidsrechter``, zegt Van den Bemt plastisch. Collega`s vroegen hem in 1998 waar hij in `s hemelsnaam aan begon en twee jaar later moest Van den Bemt hen gelijk geven. Terwijl in West-Brabant en Rotterdam succesvolle projecten van de grond kwamen, liepen op Walcheren de initiatieven stuk. Van den Bemt: ,,Het was een doodgeboren kindje. Er waren maar weinig clubs die naar de vergaderingen kwamen. Augustus 2000 stopte Harinck ermee en was het met het project gedaan.`` Het project van de NKS stond bol van de ideeën over het tegengaan van discriminatie en intimidatie, over het optreden tegen roddelen, liegen, verdraaien, provoceren, schelden en vernielen en tegen agressie. In die twee jaren kwamen in elk geval twee dingen van de grond: bij sommige wedstrijden schudden de tegenstanders elkaar voor aanvang en na afloop de hand en zeventien van de achttien clubs tekenden een intentieverklaring waarin ze verklaarden tot de groep der Waarde(n)volle clubs toe te treden. Ze beloofden niet alleen het ritueel van het handenschudden uit te voeren, maar er voortaan ook voor te zorgen dat elk commentaar op de leiding achterwege zou blijven. Zo hier en daar wordt er nog aan het convenant gedacht, weet Van den Bemt. ,,Het is niet veel slechter, maar ook niet veel beter dan vroeger. Ik wou dat we het project hadden voortgezet. Het voetbal staat de laatste tijd negatief in de publiciteit. Juist nu iedereen over normen en waarden begint te praten hadden wij kunnen zeggen dat we er al sinds 1998 mee bezig zijn.``