Verlies

Fietsend na een zwempartijtje bij Willempje de Visser of in het zwembad van De Braakman waren de ogen huiswaarts gericht op de molen en de kerktoren. Ook als brugpieper waren mijn ogen na de sluizen op de fiets bij windkracht 7 altijd gefocust op het silhouet van de kerktoren. Vroeger vertrokken we bij een uitwedstrijd altijd bij de kapper vanaf de markt. De blik ging altijd naar de klok van de naastgelegen kerk. Reikhalzend werd gekeken of het tijd was om te vertrekken en of we compleet waren. Ooit stond de bus van het eerste ergens in de jaren 80 klaar om te vertrekken op de Markt. Het was altijd weer een belevenis hoe de chauffeur het klaarspeelde om zijn touringcar heelhuids door de nauwe Molendijk te loodsen . De klok sloeg tienmaal en de spelersbus vertrok naar Sprang-Cappelle voor een competitiewedstrijd tegen SSC’55 in de tweede klasse (toendertijd het één na hoogste amateurnivo). Er waren veel geblesseerden en geschorsten dus de stemming in de bus was enigszins gelaten. Jan Dooms nam dus een lading eigen kweek mee van het dorp(Arjen Jansen, Nico Knol, Ad de Rijke, Guido van Boom, Wilco Braafhart, Mark van Vught en ondergetekende). De tegenstander SSC’55 was toendertijd een flinke kluif met in hun gelederen de gebroeders…….(naam vergeten) die de beste amateurvoetballers van Brabant waren. Eerste helft waren we kansloos met een 2-0 achterstand. In de tweede helft gooide Jan Dooms er nog een aantal pubers in. Ik werd niet volgestopt met allerlei tactische opdrachten en Jan zei “ga maar in de spits staan en wacht je moment maar af”. Betrokken volgde Jan onze verrichten in de tweede helft. Guido van Boom jaste plotseling de bal in het dak van het doel. De belangrijke aansluitingstreffer was gemaakt. Ik ging uiteraard niet sleuren in spits maar wachtte geduldig op dat ene moment dat altijd komt voor een spits met torinstinct. Vlak voor tijd legde Mark van Vught de bal bal panklaar voor me en met een halve volley schiet ik de HSV Hoek naar een 2-2 eindstand. Zelden een trainer zo trots gezien op zijn jonge ploeg. Dat zag en voelde je! Waarom memoreer ik aan deze reguliere competitiewedstrijd in een anonieme winter ergens in de eighties. Jan Dooms was voor mijn generatie een legendarische trainer die de eigen jeugd perfect liet samensmelten met aangetrokken spelers als Franz van der Pijl, Martin Quataert (Papin), Jan de Block, Jean-Pierre Hubregtsen, en Niek vd Houten (vader van). Wij waren de allerlaatste lichting eigen kweek van ons dorp in het eerste van de HSV Hoek. Jan Dooms voedde deze lichting met vakkennis, bezieling, vertrouwen en humor. Dit laatste voerde altijd de boventoon in de zeven vette Jaren onder de bezielende leiding van Jan. Zo waren de winters van 86 en 87 zeer streng met als gevolg een tweetal elfstedentochten. Tijdens zo’n winter werd de selectie getrakteerd op een feestje met bowlen in de Vlaanderenhal. Naast de bowlingbanen waren verscheidene gerieflijke Morres banken gesitueerd. Plotseling gaat Jan Dooms op de zitbank staan en roept “dat valt nog niet mee dat kluuunen!!! Alle gekheid op een stokje: Deze onuitwisbare herinneringen staan in schril contrast met de gezondheid van Jan de laatste Jaren. Laatst zag ik hem nog in Axel aan de Zuidsingel schuifelen naast zijn dierbare vrouw. Toen moest ik toch even zuchten. En toen ik enkele dagen geleden hoorde van zijn overlijden op 70-jarige leeftijd stokte toch even mijn adem. Het was al Jaren stil rondom Jan en nu wordt hij dan ook in alle stilte begraven. Loek Zeegers