Van Champions League naar de amateurvelden

Weemoedig is hij niet, rancuneus evenmin. Na tien jaar eredivisievoetbal en een avontuur bij Doncaster Rovers in Engeland zijn de Hollandse amateurvelden het nieuwe strijdtoneel van Jos van Nieuwstadt. De routinier kan terugkijken op een vruchtbare carrière, maar beseft dat hij er niet het maximale uit heeft weten te halen. Na een onbevredigend seizoen vol blessures in Leeuwarden, waar hij slechts drie keer het geel van Cambuur kon verdedigen, eindigde zijn profcarrière voor hij het echt doorhad. ,,Het hele seizoen kampte ik met blessures'', vertelt Van Nieuwstadt. ,,Net toen ik weer fit was, liep het seizoen op zijn einde. Mijn aflopende contract was op amateurbasis, waardoor ik als vergoeding het minimumloon ontving. Trainer Stanley Menzo wilde met me door, maar voetbal was mijn broodwinning. Nog zo'n jaar kon ik me niet permitteren.'' Een zomer lang informeerde niemand naar de mandekker, tot Hoek zijn interesse peilde. ,,Ik was een jaar uit beeld geweest, dus profclubs stonden niet te dringen. Hoek had ambitieuze plannen en ik ging het avontuur aan.'' Zodoende pioniert Van Nieuwstadt met de Zeeuws-Vlaamse formatie in de nieuwe hoogste amateurdivisie en speelt hij zijn thuiswedstrijden op sportpark Denoek. ,,De club wil op termijn een rol van betekenis spelen. Al heeft het gros van de topklasseclubs meer uitstraling, een grotere achterban en een betere accommodatie. Dat zit allemaal niet mee, maar we moeten het langzaam opbouwen. Dit seizoen moeten we ons zien te handhaven en dat gaat ons lukken.'' Het grootste verschil tussen de hoogste amateurregionen en het betaald voetbal is het tempo, meent de verdediger. ,,Voetballen kunnen ze goed in de topklasse, maar het tempo ligt wat lager. Anderhalf jaar geleden speelde ik nog tegen beren van spitsen in Engeland en was ik elke wedstrijd gesloopt. Nu ben ik nooit zwaar vermoeid na een wedstrijd. Deze jongens zijn geen fullprofs en trainen dus minder.'' Zijn ervaring brengt geen extra druk of eisen mee. ,,De club vraagt niets méér van me dan van andere jongens, dat moet uit mezelf komen. Ik kan niet elke wedstrijd de sterren van de hemel spelen, maar ik zal nooit verzaken. Dat mogen ze ook van mij verwachten: ik leg de lat hoog.'' Af en toe dwalen zijn gedachten terug naar de tijd, toen het allemaal begon. Als negentienjarig talent speelde hij in Jong Oranje en in het succesteam van Willem II gesmeed door Co Adriaanse. Dat elftal werd tweede in de eredivisie en bereikte het miljoenenbal van de Champions League. De eerste drie confrontaties gingen kansloos verloren, waarna het uitduel in het Loezjniki-stadion tegen grootmacht Spartak Moskou volgde. In de herfst van 1999, in het mistroostige Moskou, hoorde Van Nieuwstadt de volksliederen spelen. ,,Het was een dubbel gevoel. De omstandigheden waren dramatisch. De avond ervoor, tijdens de training in het stadion, draaiden de Russen na het afgesproken uur trainen plotseling het licht uit. Op de wedstrijddag regende het continu; het was een waterballet. In de rust maakten ze alleen de helft waarop Spartak moest aanvallen watervrij. Maar het was enorm indrukwekkend. Het is toch de Champions League. Mijn belangrijkste wedstrijd had ik dus al gespeeld voordat mijn carrière goed en wel was begonnen.''