Docusoap

Dit bereikt zijn tweejaarlijks hoogtepunt met de derby van de rooien tegen de blauwen. Wij zouden zo graag een dergelijk niveau halen met alle bijkomende facetten die aan de boorden van het Eemmeer volop aanwezig zijn: ondernemingszin, veel sponsors, een calvinistisch arbeidsethos, fanatiek supporterschap van generatie op generatie, gerichtheid op de eigen gemeenschap en zelfbewustheid. Enigszins vanzelfsprekend noemen de kerkgezindte inwoners de terreinen van de clubs zelfs ‘stadions’. Wat me enorm trof was het collectieve geluk wat de geportretteerden uitstraalden, hetgeen zich manifesteerde met een enorme verenigingszin. Het dorp, de familie en de club staan voorop. Met recht een uniek bolwerk in een oprukkende mondiale wereld die meer solisten voortbrengt dan authentieke mensen die zich belangeloos inzetten voor de vereniging. Ergens hoop ik nog altijd dat we twee keer in een seizoen de heilige grond van De Westmaat mogen betreden. Toen ik er een aantal jaren geleden voor het laatst was bekroop mij toch nog een klein trots gevoel dat het kleine dorpsclubje uit het verre Zeeland hier mocht verschijnen. Ik wou dat meer mensen dat trotse gevoel zouden hebben en dan met name de lokale politici. Die zullen wel nooit snappen wat de populairste sport van de wereld teweeg kan brengen. Ooit hadden we de illusie dat ze het wel zouden snappen. Helaas, het bleek gestoeld te zijn op lege beloftes. Misschien waren we bevangen door een schimmig spel van naïviteit. Toch moeten we krachten putten uit teksten van memorabele artiesten die van toepassing zijn op de HSV Hoek: “I did it my way” van Frank Sinatra en “Laat me” van Ramses Shaffy. Er leiden meer wegen naar Rome. Te beginnen met het realiseren van enkel alleen een kunstgrasveld. Volgens mij zal dit het fundament moeten zijn voor de doorstart die we als vereniging momenteel meemaken. We moeten aanklampen en door de zure appel van de crisis heen bijten. Ik heb het woord gevoel al een aantal keren genoemd en er komt er nog eentje bij: Ik heb een goed gevoel bij de nieuwe trainer Kenny Verhoene Ik kan het nog nergens evaluerend op baseren maar ik ben er content mee. Misschien is Kenny wel een persoonlijkheid die niet alleen aan zichzelf denkt. Ik realiseer me dat iedereen eerst aan zichzelf denkt maar er zijn wel gradaties en zelfs uitwassen. Ook besef ik me dat het uiteindelijk toch vaak draait om cijfers, geld en macht, hetgeen louterend is bezongen door André Hazes in een “kleine jongen”. Toch moet clubliefde de basis zijn voor het gemêleerde gezelschap wat Hoek een warm hart toedraagt. Loek Zeegers