Axelse broers geschoold op trapveldje

Jeroen speelt op het hoogste niveau bij Hoek 1, maar is uitgeschakeld door een zware knieblessure. Erwin speelt bij Hoek in het tweede team, Stefan en Dennis dragen de oranje-zwarte kleuren van Terneuzense Boys. Het verhaal van een Axels voetbalgezin. Het plagerige lachje is goed bedoeld. Dennis, de jongste van de vier, wordt uit zijn tent gelokt over zijn eerste, nogal rampzalige jaar bij Terneuzense Boys. "Het is me wel een start geweest, Dennis... Met die rode kaart voor een supporter, een trainer die niet mag trainen en al die strafschoppen tegen. Hoeveel zijn het er ook weer geweest?" "Tien of elf", zegt Dennis lacherig. ,,Toch zonde hè", vinden Jeroen en Erwin. ,,Dan krijg je eindelijk eens een premie voor een overwinning en moet je alles gelijk weer inleveren, omdat er een winstpunt wordt afgetrokken..." Vader Frans van de Broeke (59) schuift aan om de orde te herstellen. De aandacht keert terug naar de zaterdagen waarin voetbal centraal staan en naar de stand van zaken tegen het eind van de competitie. Jeroen is met Hoek 1 nog in de race om de topvijf van de hoofdklasse te halen, al moet hij zelf in de komende weken toekijken. Dennis heeft zijn debuut in het eerste van Terneuzense Boys op een slecht moment gemaakt. Stefan speelt een trapje lager in het tweede van Terneuzense Boys en is tevreden met die rol. En Erwin, de oudste, voelt zich thuis bij Hoek 2. Al is die ene ervaring onvergetelijk. Met het eerste van Hoek mocht hij in de winter meedoen tegen Deinze. Met een zekere trots: ,,Ik scoor anders nooit, maar die avond maakte ik twee fantastische goals." Terug in de tijd. Frans van de Broeke vertelt: ,,Alle vier zijn ze op voetbal gegaan toen ze vijf waren. Ik was van AZVV, dus gingen de jongens daar ook spelen, maar het werd snel duidelijk dat ze daar niet verder kwamen." Jeroen is als eerste vertrokken, toen hij acht was, later volgden de drie broers. Frans: "Ik heb altijd gezegd: je moet zo hoog mogelijk proberen te voetballen. En je moet er alles voor over hebben om verder te komen. Talent heb je of je hebt het niet, maar karakter en conditie kun je zelf aankweken. Ik zei altijd: als je jong bent, kun je nooit moe worden." Of er verschil in talent is? Drie vingers wijzen in de richting van Dennis, de jongste, die te bescheiden is om het te beamen. ,,Dennis is tweebenig", zegt Erwin, "dat heeft hij voor op ons." Dennis: ,,Mijn rechter is wel iets beter, maar schrijven doe ik links." En talent zegt ook niet alles. Stefan: ,,We speelden de partijen altijd met Jeroen en Dennis, de betere voetballers, tegen Edwin en mij. Maar wij gaven ons nooit gewonnen." De bezieling zat er van jongs af aan in. De broers zijn van huisuit altijd aangespoord om fanatiek te sporten. ,,Ik heb ze nooit moeten dwingen, want ze vonden het zelf heel leuk. We trokken er elke zaterdag met zijn allen op uit. s Morgens voetballen bij AZVV, s middags hardlopen. Dan zochten we een trimloop van Aloy uit." "Het heeft ons in het voetbal verder geholpen", vinden ze. Stefan: "We hadden conditioneel altijd een voorsprong als we aan de voorbereiding begonnen. Want we hadden in de zomer in Axel elke dag duurloopjes rond de kreek gedaan." Jeroen: ,,Ik werd, toen ik bij Hoek kwam, in het begin wel van het kastje naar de muur gestuurd, omdat ik positioneel niet meekon. Maar ze liepen me er niet uit op trainen. En dan komt de rest vanzelf." De afkomst heeft zich nooit verloochend. Op het veld is de stijl herkenbaar en lopen de posities niet ver uit elkaar. Erwin: ,,Ik ben als enige begonnen als keeper, maar kwam later ook in de verdediging terecht." Jeroen, Stefan en Dennis waren al in de jeugd voorbestemd om op een verdedigende positie terecht te komen. Jeroen: ,,Ik kwam op een goed moment bij Terneuzense Boys in het eerste. Als jonge speler heb ik veel geleerd van routiniers als Marc de Kunder, Jack Scheele en Ronald Gort. Dat mist Dennis nu, omdat ze een jonge ploeg hebben die in alle linies tekort schiet." Dennis: ,,De stap is nogal groot geweest voor mij. We komen fysiek en tactisch overal tekort." Jeroen: ,,Wat wij bij Hoek missen, is een type Patrick Naudts, een echte leider." Dennis: "Wat we bij Terneuzense Boys tekort komen...?" Lachend: ,,Een speler of twintig, denk ik." "De trainerswissel kwam eigenlijk al te laat", vindt Dennis. "Het was toen al niet meer te redden. De trainer die we nu hebben, werkt meer op techniek, doet veel meer met de bal en is op tactisch gebied sterker. Ik vind hem beter dan de vorige, dus zo'n diploma zegt eigenlijk niets." Erwin: ,,Ik heb nooit zo de ambitie gehad om hogerop te gaan. Dat is pas later gekomen. Ik zit goed bij Hoek 2. Het is niet zo dat we er maar bij hangen en dat alles naar het eerste elftal gaat." Stefan: "Dat geldt ook voor Terneuzense Boys. Wij krijgen net zo goed aandacht en spelen op een behoorlijk niveau." Erwin: "Ik ben een paar jaar geleden pas weggegaan bij AZVV, maar zag op het laatst ook dat het daar behelpen is. Bij Hoek 2 is het nog beter georganiseerd dan bij AZVV 1. En als je kijkt naar het niveau van die klasse. Je ziet het toch aan Zaamslag? Ze spelen onderin, halen een donkere spits en staan drie weken later bijna bovenin. Dat zegt genoeg." Drie van de vier broers zijn voor Ajax, alleen Erwin is voor PSV. Dat levert soms aardige discussies op, vooral na de laatste uitschieter van Ajax in Eindhoven. Het is de laatste jaren wel wat stiller geworden in huize Van de Broeke. Jeroen en Erwin wonen niet meer thuis. "Ik heb het veel rustiger gekregen", zegt moeder Tanneke, die supporter is van de twee clubs van de jongens en natuurlijk ook met voetbal vergroeid is. "Ik heb het altijd graag gedaan, hoor, elke dag die voetbalkleren wassen. Daar raak je aan gewend met vijf voetballers in huis."