Angelo Nijskens: alsof de duivel ermee speelde

Het mocht allemaal niet baten. Nijskens zag een droomstart met Hoek in rook opgaan. De Zeeuwse hoofdklasser verloor na een tamme eerste helft en een felle eindsprint met 3-2 van de Beursbengels. “Ik vond dat we meer hadden verdiend”, zei de trainer somber. “Het leek wel alsof de duivel ermee speelde.” Het verschil in aanpak was drastisch, in woord en beeld. Frans Vermeulen straalde rust uit op de bank, gaf zijn instructies op gedempte toon en ging zelden buiten aan geschreeuw vanaf de kant. Patrick Naudts, de aanvoerder, zei ooit: “Hij zou een profclub moeten trainen, met al zijn voetbalkennis.” Angelo Nijskens bleek zaterdag een tegenpool. Hij gunde zichzelf geen minuut rust, greep voortdurend naar de drinkbus, schreeuwde de ene na de andere aanwijzing, vocht beslissingen van de scheidsrechter aan en smeet in de slotminuten uit teleurstelling de drinkbeker in blinde woede het veld in. “Ik heb het bewust zo gedaan”, verklaarde hij na afloop. “We moeten maar vergeten dat we met mooi voetbal uit deze zorgelijke fase kunnen komen. Het is eerst zaak om iedereen scherp te krijgen. Meer agressie op het veld, meer wilskracht en karakter. Ik heb een poging gedaan om met veel energie te coachen en dat over te brengen op mijn spelers.” Van spitsspeler tot trainer: het was een wereld van verschil. Angelo Nijskens nam vorige week in Hoek, gedwongen door het ontslag van Vermeulen, afscheid als speler. Hij sloot er een carrière mee af die indrukwekkend genoemd mag worden. Al vroeg gescout door Lokeren, gespeeld in een elftal met gelouterde spelers, transfers naar Duitse clubs en in zijn nadagen nog overgestapt naar Hoek. “Ik had me voorgenomen dat dit mijn laatste jaar was”, zei hij vorige week, “omdat het tijd werd om te stoppen.” Maar ook omdat het lichaam zo langzamerhand begon te protesteren. De Hulstenaar, sinds zijn proftijd bij Lokeren woonachtig in Lochristie, werd de laatste tijd nogal geteisterd door blessures. Het plan was dat hij op korte termijn als trainer aan de slag zou gaan. Hij volgde een opleiding in Brussel (de Heizel-school), leidt al twee jaar de trainingen aan de voetbalschool van Assist en haalde het diploma dat hem nu toestaat een hoofdklasser te trainen. Dinsdag werd hij voor de leeuwen gegooid, zaterdag voor de vuurdoop. Nijskens vraagt geduld en tijd. “Ik ben eraan begonnen met een elftal dat zonder vertrouwen speelde. Maar we hebben gevochten vandaag, tot de laatste snik. Wat overblijft is een gevoel van frustratie, maar ook van: we kunnen het.” “Ik heb twintig minuten toegekeken: hoe loopt het, wat moet ik aanpassen, waar komen we tekort. Daarna is het steeds beter gaan lopen, maar we hadden onvoorspelbaar veel pech. Bal op de lat, op de keeper, net naast, penalty gemist…” De droomstart werd gemist. Nijskens maakte in Amsterdam door wat zijn voorganger tot wanhoop had gedreven. Weer een keeper die verzaakt, een strafschop die er niet ingaat en veel gemiste kansen. Het is een gevoel waaraan hij nog zal moeten wennen.