Echt.

Tijdens mijn dagelijkse middagpauze schep ik altijd een luchtje door een rondje te lopen. Met deze gewoonte houd ik mijn conditie op peil. Ook maken de hersenen hierdoor stoffen (endorfine) aan waardoor je gelukkiger wordt. Nou, ik kan je wel vertellen dat mijn hoofd woensdagmiddag aan de Lovenpolderstraat van uitbundigheid jubelt. Alles komt tezamen in één zalvend moment. Ik moet de helft van de legendarische Paradijsloop voltooien om in de eerste bus plaats te nemen. Ik zie een kilometerlange rij bussen achter me. Ik zie de skyline van het dorpje Hoek op de achtergrond met de kenmerkende molen en kerk. Ik zie oude notabele Hoekenezen als Giel van Boom (raadslid) en Sjaak van der Lijke (oud voorzitter) vol trots met een brede regenjas van de Purperen Hei de bus instappen. Ik zie uitzwaaiende families. Ik zie Joris Linssen, camera’s, microfoons, journalisten, vlaggen, sjaals enz. enz. Ik zie de prachtige zon die de stoet nog eens extra laat stralen. Ik zie de hartverwarmende inspanningen van de families Deij en Mieras die alles in goede banen trachten te leiden tijdens deze mega operatie. Ik zit nauwelijks in de bus of ik krijg al mijn koesterend toegangskaartje uitgereikt. Als een kostbaar relikwie neem ik het glimmend papiertje in ontvangst. Nu weet ik het zeker, ik ben volmaakt gelukkig. Mijn eigenwaarde zal de komende uren alleen maar toenemen. Door alle verslavende ervaringen voel ik mij even heel belangrijk. Ik heb zo’n idee dat alle doorgewinterde Hoek supporters ook deze status omhelzen. De slagboom aan het eind van het polderweggetje gaat omhoog en we zijn onder politiebegeleiding op weg. Luttele tellen later gaat een andere slagboom naar beneden door het boemeltreintje van DOW. Zijn we anderhalf uur in de weer geweest om een zorgvuldige colonne samen te stellen, dwarsboomt een ijverige treinmachinist de logistieke operatie. Onmiddellijk wordt een gat geslagen in het peloton bussen. Ruim twee uur later worden we opgewacht door een dozijn motoragenten die ons zullen begeleiden naar de prachtig verlichte kuip. Door een ongeluk staat al het verkeer op de A16 richting Brienenoord muurvast. Vakkundig worden we door Rotterdam geleid via alternatieve routes, vluchtstroken en afgezette kruispunten. We rijden massaal door rode stoplichten met permissie van schel fluitende agenten. Alle forenzende accountant managers, marketeers, senior consultants, office managers en sales executives in hun leasebakkies zie ik jaloers staren naar Zeeuwse tegelzetters, pijpfitters, postbodes en heftruckchauffeurs in passerende lijnbussen. Op het immense parkeerterrein zijn parkeerwachters aan de slag die eerder werkervaring hebben opgedaan bij de boot Kruiningen-Perkpolder. Nauwgezet worden de bussen in vakken gedirigeerd. Ook worden we een warm welkom geheten door de bestuursleden Marie-Claire en Edwin. Tijdens de wedstrijd word ik plotseling verblind door oplichtende LED-verlichting, hetgeen afkomstig is van een futuristisch reclamebord waarop de naam Witte-Boussen reflecteert. Dat is nog eens wat anders dan onze door mos overwoekerende reclamebordjes met afgebladderde verf. Hetzelfde geldt voor de geluidsinstallatie en…en…en…!!! Dit illustreert het immense verschil tussen twee voetbalaccommodaties, beiden aan de tegengestelde uiteinden van het spectrum. Misschien dat de lokale politici nu wakker zijn geschud. Een grotere promotie voor Hoek en Zeeuws-Vlaanderen lijkt me nauwelijks denkbaar. Alles was groots deze avond, zelfs de broodjes frikadel XXL! Drie dagen later de door mijn dochter gewonnen taart opgehaald bij bakker Dees. Nog nooit zo voldaan een heerlijk stukje vers gebakken slagroomtaart gegeten. Loek Zeegers